Historia Szczecina – obejmuje dzieje miasta od powstania słowiańskiej osady w I tys. n.e. po czasy współczesne. Szczecin założyli Wkrzanie^[1] na przełomie VII/VIII wieku na dzisiejszym Wzgórzu Zamkowym. Początkowo była to typowa osada rolników i hodowców, jednak wraz z rozwojem handlu i rzemiosła przebudowano ją do grodu. W takiej postaci w X wieku opisywał Szczecin Ibrahim ibn Jakub, który nazwę miejscowości zapisał jako Sadżin.

Szczecin był ważnym ośrodkiem kultu pogańskiego, kiedy w 1121 zdobył go Bolesław Krzywousty, który zmusił mieszkańców do chrztu. Jednak ani Polska, ani nieco później Dania nie utrzymały długo kontroli nad miastem – ostatecznie weszło ono do domeny cesarskiej.

Szczecin, który otrzymał prawa miejskie w 1243, należał do głównych miast Hanzy i księstwa pomorskiego. W późnym średniowieczu w mieście zaczęła dominować ludność niemiecka – stan ten trwał aż do 1945 roku.

Po wojnie trzydziestoletniej Szczecin przypadł Szwecji, która w 1720 roku utraciła miasto na rzecz Prus. W okresie wojen napoleońskich był okupowany przez Francuzów.

Wiek XIX to okres rozwoju przemysłu (przede wszystkim stoczniowego), transportu kolejowego oraz – od zniesienia statusu twierdzy w 1873 – dynamicznej rozbudowy miasta.

Podczas II wojny światowej miasto doznało zniszczeń w wyniku nalotów lotnictwa brytyjskiego i amerykańskiego. 26 kwietnia 1945 Szczecin zajęła Armia Czerwona, a już 2 dni później przybył do niego pierwszy polski prezydent – Piotr Zaremba. Losy miasta ważyły się jednak aż do 5 lipca 1945, kiedy to ostatecznie przekazano je Polsce.

Podczas tzw. „wydarzeń grudniowych” w Szczecinie śmierć poniosło 16 osób. Miasto odegrało także ważną rolę podczas Sierpnia 1980 oraz strajków w 1988. W 1990 roku zjednoczone Niemcy przez podpisanie traktatu granicznego nieodwołalnie uznały przynależność Szczecina do Polski.